Blues
In De Grote Olga Show vertel ik over hoe muziek me vaak door moeilijke periodes heen sleurde. Dat ik bij het luisteren naar Edddi Reader van Fairground Attrraction mijn tranen pas kon laten gaan. Muziek hard in mijn kamertje, mijn wereldje.
Nu is het een week na de voorstelling. En eerst was er de euforie. Wat was het toch weer geweldig! En wat hou ik toch van podium pakken. Wat hou ik toch van zingen. Wat hou ik er toch van als mensen lachen én huilen om mijn verhalen en liedjes. Ik ben een clown, altijd geweest.
Maar dan komt de klap. De post-creatie blues noem ik het. Het gewone leven begint weer. Werken voor geld. Vroeg op. Mezelf in een systeem duwen, waar ik me niet thuis voel. Routine. Verstandig zijn (terwijl ik mezelfd dat niet vind en er eigenlijk ook niet in geloof, in verstandig zijn). Ik moet beslissingen maken in mijn leven, maar het lukt me maar niet.
En dan komt toch die verkoudheid op die ik al een paar weken achter mijn bortstbeen voel. En het wordt corona, de koningin der griepjes. En ik geef me over.
Twee dagen lang slaap ik, droom ik en kijk ik films en series die me nog bluesier maken. Ik vergeet mijn gezin, mijn werk, De Grote Olga Show en glijd weg in een eenzame staat van zijn. Ik alleen in mijn kamer. En het gekke is, dat het niet eens doods voelt. Maar ook heel levendig. Koortsachtig. In die eenzaamheid zit ook leven. Daar kan iets uit ontstaan. Maar hoe dan? En ik schilder wat, speel wat piano.
En dan ga ik op dag 3 toch maar even wandelen. En luister naar muziek. Sam Fender. Rage against the machine. Sinead O’Connor. Allemaal niet heel vrolijk. Maar het voelt zo lekker rauw en echt. En ik dans terwijl ik loop. En glimlach verontschuldigend naar de mensen die langs me lopen. Gek meisje. Van bijna 50.
Ai.
En dan ineens voel ik de tranen steeds duidelijker achter mijn ogen, iets wat er los wil laten in mijn keel.
En ik voel me alsof ik dat 17-jarige meisje weer ben. Dat meisje dat worstelde met eenzaamheid temidden van de vrienden. Dat meisje dat zo graag gezien wilde worden, maar geen idee hoe ze dat klaar moest spelen. Dat meisje dat graag weggevoerd wilde worden door een mysterieuze jongen, die haar zou laten zien waar de ingang van de wereld is. De jongen die haar zou redden. Maar toen die jongen kwam, vluchtte ze in zijn armen en wilde er niet meer uit.
